این تصویر خلاصه‌ای از آثار عمدۀ جهانی آن‌ها را نشان می‌دهد:

• غذا باعث‌و‌بانی بیش‌از یک-چهارمِ انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای است؛
• نیمی از اراضیِ قابل‌سکونت دنیا (بدون یخ و غیرصحرایی) برای کشاورزی استفاده می‌شود؛
• ۷۰ درصدِ برداشت جهانیِ آب شیرین به کشاورزی اختصاص می‌یابد؛
• ۷۸ درصدِ هوپرورشِ جهانیِ اقیانوس‌ها و آب شیرین (آلوده‌شدن آبراهه‌ها با آلاینده‌های بیش‌مغذّی) به‌دلیل کشاورزی به‌وجود آمده‌اند؛
• ۹۴ درصدِ زیست‌تودۀ پستانداران (به‌استثنای انسان‌ها) دام‌ها هستند. این یعنی دام‌ها با فاکتور ۱۵ به ۱ از پستانداران وحشی بیشترند. از میان ۲۸,۰۰۰ گونه‌ای که در «فهرست قرمز IUCN» در خطر انقراض ارزیابی شده‌اند، کشاورزی و آبزی‌پروری تهدیدی برای ۲۴,۰۰۰ موردشان شناسایی شده است.

درنتیجه غذا در قلبِ تلاش برای پرداختن به تغییر اقلیم، کاستن از تنشِ آبی، کاهش آلودگی، احیای اراضی به جنگل و علفزار، و حفظ حیات‌وحشِ دنیاست.

پانوشت‌های مترجم:
١. سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد (فائو) کشاورزی را «پرورش حیوانات و گیاهان» تعریف کرده‌است و مرکز آمار ایران نیز فعالیت‌هایی از قبیل زراعت، باغداری، کشت گلخانه‌ای، پرورش دام، پرورش طیور به روش سنتی، پرورش زنبور عسل، پرورش کرم ابریشم، و پرورش‌ ماهی را زیرمجموعهٔ کشاورزی به‌حساب آورده است.
٢. غنی‌شدن محيط‌های آبی از ترکیبات محلول که به رشد بیش‌از‌حد جلبک منجر می‌شود و پیامدش مصرف بسیار زیاد اکسیژنِ آب و محدودشدن حیات دیگر گونه‌های جانوری و گیاهی‌ست.

منبع:

Hannah Ritchie and Max Roser (2020) – “Environmental impacts of food production”. Published online at OurWorldInData.org