غیر وگن‌ها اغلب به اوضاع یقینا اسفناک دنیا اشاره می‌کنند و از وگن‌ها می‌پرسند: پس مسائل مهم عدالت اجتماعی که انسان‌ها درگیر آن‌اند چه؟ پس چرا تلاش بیشتری برای پرداختن به آن‌ها نمی‌کنید؟

چهار جواب دارم:

نخست، هیچ تعارضی اینجا وجود ندارد. وگن بودن به این معنی نیست که شما مجبورید از باقی کارهای خوبتان در دیگر مسائل عدالت اجتماعی دست بکشید. برای وگن بودن، فقط کافی است درحالیکه کارهای خوبتان را انجام می‌دهید، حیوانات را نخورید و نپوشید و از آن‌ها استفاده نکنید.

دوم، ۹۹ درصد آن‌هایی که این چنین سوالاتی می‌پرسند در رابطه با دیگر مسائل #عدالت_اجتماعی کاری نمی‌کنند جز اینکه از وگن‌ها بپرسند چرا به‌جای ترویج گیاهخواری، برای آن‌ها کاری انجام نمی‌دهند.

سوم، وگنسیم – حداقل به شکلی که من درباره‌ی آن بحث می‌کنم – درباره‌ی عدم خشونت است و خشونت آن چیزی است که ریشه‌ی تمام دیگر مشکلاتِ عدالت اجتماعی است.

و چهارم، دامپروری باعث رنجِ انسانیِ بسیار زیادی است و بی‌عدالتی اجتماعی را تشدید می‌کند.

پروفسور گری. ال فرانسیون

منبع:

https://goo.gl/S9iEUi

برای مطالعه‌ی عمیق درباره وگنیسم و ارتباطات آن با ‌عدالت اجتماعی و حقوق بشر، منابع زیر را دنبال کنید:

Deckers, J. (2016). The Consumption of Animal Products and the Human Right to Health Care. In: Deckers, J, Animal (De)liberation. London: Ubiquity Press. DOI: https://doi.org/10.5334/bay.bJones, R . C. (2015). Animal rights is a social justice issue. Contemporary Justice Review, 18(4), 467-482. https://doi.org/10.1080/10282580.2015.1093689

Rowley J. (2016) Human Rights are Animal Rights: The Implications of Ethical Veganism for Human Rights. In: Castricano J., Simonsen R. (eds) Critical Perspectives on Veganism. The Palgrave Macmillan Animal Ethics Series. Palgrave Macmillan, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-319-33419-6_4

David A. Nibert. (2013) Animal Oppression and Human Violence: Domesecration, Capitalism, and Global Conflict. Columbia University Press

Jasper, James & Nibert, David. (2003). Animal Rights/Human Rights: Entanglements of Oppression and Liberation. Contemporary Sociology. 32. 344. 10.2307/3089188.

یا این پست را به فارسی بخوانید:

https://t.me/iranveg/1131

در گفتگوهایی که دربارۀ وگنیسم صورت می‌گیرد یکی از عجیب‌ترین و در عین حال متداولترین توجیه‌های اخلاقی برای کشتن حیوانات، این است که اجدادمان هم همین کار را می‌کردند. اغلب می‌شنویم که می‌گویند «اگر اجدادتان گوشت نمی‌خوردند الان شما اینجا نبودید»؛ این مطلب لزوماً نادرست نیست، اما چرا اخلاقیات خودمان را بر اقدامات اجدادمان استوار می‌کنیم؟ موجوداتی ابتدایی که هیچ درکی از اخلاقیات عصر جدید نداشتند و کارهایی کاملاً غیر اخلاقی مانند قتل یا تجاوز را بدون هیچگونه پیامدی انجام می‌دادند.

بی‌شک اگر خوردن جانوران به این دلیل قابل‌ قبول باشد که انسان‌های غارنشین هم همین کار را می‌کردند، در این صورت تجاوز و قتل یکدیگر هم در دنیای امروز از لحاظ اخلاقی توجیه پذیر است!

از فرد غیرگیاهخواری که طرف صحبتتان است بپرسید «فکر می‌کنی عاقلانه‌اس باورای اخلاقی‌مون بر اساس رفتار اجداد بدوی‌مون باشه؟» یا «اگه اینکه اجدادمون حیوونها رو می‌خوردن، خوردن حیوون‌ها رو اخلاقا توجیه میکنه مگه نمیشه گفت کشتن همدیگه قابل توجیهه چون اجدادمون این کار رو می‌کردن!؟»

اگر غیرگیاهخواران واقعاً می‌خواهند مثل اجدادشان زندگی کنند در این صورت رژیم غذایی‌شان عمدتاً شامل غذاهای گیاهی خواهد بود، به استثنای خوردن گهگاهی چند حشره(۱). به علاوه باید در فضای باز بخوابند، از تکنولوژی استفاده نکنند، به زبان‌های بدوی و توسعه‌نیافته صحبت کنند، با درست کردن آتش به شدت هیجان‌زده شوند و تجربۀ رابطۀ جنسی با محارم هم داشته باشند.

موضوع دیگری که بعضی افراد می‌گویند و شبیه به همان بحث اجداد است، این است که «ما همیشه گوشت می‌خوردیم». اینکه بخواهیم برای شیوۀ زندگی‌مان به گذشته نگاه کنیم ایده‌ای بسیار واپس‌گرایانه است و پایه‌گذاری اقداماتمان صرفاً بر این اساس که آیا کاری را برای مدتی طولانی انجام داده‌ایم یا نه قطعاً ایدۀ خوبی نیست، چون اگر قرار بود این کار را بکنیم هنوز نظام‌های برده‌داری و آپارتاید را داشتیم.

اگر کسی احیاناً این استدلال را مطرح کند که «همیشه همین کار رو می‌کردیم» از او بپرسید: «یه زمانی‌ام بود که همیشه با زن‌ها جوری رفتار می‌کردیم که انگار کمتر از مردا ارزش داشتن، خب این یعنی که اگه امروزم با زن‌ها همونجوری رفتار بشه، اخلاقا توجیه میشه؟»

ایدۀ دیگری که ارتباط نزدیکی با همین استدلال اجداد دارد این است که خوردن گوشت باعث شد به صورت آنچه که امروز هستیم تکامل پیدا کنیم و به همین دلیل اینکه به خوردن حیوانات ادامه دهیم اخلاقاً موجه است.

این موضوع جزئی از معلومات عمومی است و به طور گسترده‌ای پذیرفته شده است که ما از نخستی‌سانان تکامل یافته‌ایم؛ رژیم غذایی‌ نخستی‌سانان عمدتاً شامل میوه‌ها، مغزها، برگ‌ها و گهگاهی هم حشره بود. اما با تغییر و تکامل محیطی که ما انسان‌ها در آن زندگی کرده‌ایم، رژیم غذایی‌مان هم دستخوش تغییر و تحول شده است.

اغلب گفته می‌شود علت اینکه ما انسان‌ها امروزه اینقدر باهوشیم این است که گوشت خورده‌ایم و بسیاری از غیرگیاهخواران مدعی‌اند که خوردن گوشت به رشد و تکامل ما کمک کرده است. حتی اگر این مطلب صحت داشته باشد ربطی به جوامع امروزی ندارد، چون این طور نیست که هر بار که یک وعده غذای گوشتی مفصل می‌خوریم مغزمان رشد کند، درست همانطور که هر بار وارد رستوران ناندوز می‌شویم گونه‌مان تکامل پیدا نمی‌کند. در واقع کاملاً برعکس است(۲).

همانطور که در قسمتی [از این کتاب الکترونیک] که مربوط به تغذیه بود توضیح داده شد، خوردن محصولات حیوانی نه تنها سودمند نیست، بلکه مانعی برای سلامت ماست. بنابراین نمی‌توان مصرف غذاهایی را که تأثیر منفی بر سلامتی دارند برای تکامل گونۀ انسان مفید دانست. به دلیل خوردن محصولات حیوانی طول عمرمان کمتر از آنچه که بدون این نوع غذاها ممکن بود، شده است(۳).

این واقعیت را نیز به مطالب بالا اضافه کنید که دامپروری بیشتر از کل سیستم حمل‌و‌نقل باعث انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود و در ضمن علت اصلی نابودی جنگل‌های بارانی، مناطق مردۀ اقیانوسی، انقراض گونه‌ها، فرسایش خاک سطحی، بیابان‌زایی و بسیاری از دغدغه‌های محیط‌زیستی دیگر نیز است. به‌سرعت درحال معلوم شدن است که آیندۀ تکامل ما منوط به نخوردن حیوانات است. در حقیقت سازمال ملل بیان کرده است که به‌منظور پرهیز از وخیم‌ترین تأثیرات تغییر اقلیم، لازم است کل دنیا به رژیم غذایی مبتنی بر گیاهان روی بیاورد. (برای دیدن تمام واقعیت‌های ‌محیطزیستی رجوع کنید به
www.cowspiracy.com/facts)

به‌علاوه، نظریات دیگری نیز دربارۀ علت تکامل مغز انسان وجود دارد. اولین نظریه این است که انسان‌ها شروع به خوردن غذاهای نشاسته‌ای پخته و غنی از کربوهیدرات کردند(۴). این موادِ نشاسته‌ای به راحتی در دسترس بودند و با توجه به اینکه مغز حدود ۶۰% از گلوکز موجود در خون را مصرف می‌کند، چنین نیاز زیادی به گلوکز را نمی‌توان با یک رژیم غذایی که کربوهیدرات کمی دارد تأمین کرد.

یک عقیدۀ دیگر این است که خودآگاهی‌مان را با مصرف قارچ‌های توهم‌زا توسعه داده‌ایم‌. این قارچ‌ها امکان دسترسی به بخش‌هایی از مغز را که پیش از آن ناشناخته مانده بودند برای ما فراهم کردند و به این ترتیب در نهایت منجر به خویشتن‌آگاهی و هوشمندی بیشترمان شدند.

شکی نیست که خوردن حیوانات در طول دوره‌های کمبود غذا به زنده ماندن و بقای انسان‌ها کمک کرده است، اما درست همانطور که پایه‌گذاشته شدن قسمت عمدۀ جوامع انسانی بر برده‌داری توجیهی برای ادامۀ آن در دنیای امروز نیست، این واقعیت هم که خوردن حیوانات در رسیدن ما به این مرحله کمک کرده یا در دوام و بقای ما در گذشته مؤثر بوده است، خوردن حیوانات در دنیای کنونی را توجیه نمی‌کند.

در جوامع معاصر، ما نیازی به خوردن حیوانات یا ترشحات آن‌ها نداریم و در واقع با انجام چنین کاری طول عمر خود را کاهش می‌دهیم، سیارۀ خود را نابود می‌کنیم و به موجودات زندۀ بی‌گناه آسیب‌های غیرضروری می‌زنیم که بیرون از حد تصور است.

[تهیه کننده: سینا مومنی]

منبع:

۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them, earthling ed, Pg 93-96

▪️پانویس‌های مجموعه‌ی وگ

۱٫ https://goo.gl/vFt7YN

۲٫ ارتباط محصولات حیوانی با بروز آلزایمر را در این ویدیو با زیرنویس فارسی ببینید:
t.me/VEGMedia/81
و برای اطلاعات مفصل در همین مورد رجوع کنید به:
How Not to Die, (2016), Greger Michael & Stone Gene, Flatiron Books, Pages 58-66

۳٫ https://goo.gl/7nyLJf

۴٫ https://goo.gl/UMkgRt

همیشه با این چالش مواجهم که چطور به خودمان این حق را داده‌ایم تا بگوییم هدف زندگی یک حیوانِ دیگر چیست. واقعا این ادعا، خودخواهی گونه‌ی ما را  مجسم می‌کند که فکر می‌کنیم می‌دانیم چرا حیوان دیگری زنده است و زندگی‌اش برای چه چیزی باید استفاده شود. فکر می‌کنم این رفتار به‌خوبی نشان می‌دهد که تا چه حد حیواناتِ غیر انسان را بی‌ارزش و قربانی کرده‌ایم.

در واقع، این که ما برای حیوانات تصمیم می‌گیریم، به این معنی نیست که اتفاقی که برای آنها می‌افتد به لحاظ اخلاقی توجیه پذیر است. خیلی از افراد سگ‌ها را پرورش می‌دهند صرفا به‌دلیل تربیت‌شان برای نبرد خونین سگ‌ها. آیا این یعنی دعوای خونین سگ‌ها اخلاقی است چرا که این سگ‌ها برای هدفی پرورش داده شده‌اند؟ (۱)

در بعضی کشورها داشتن رابطه جنسی با حیوانات قانونی است و حتی فاحشه‌خانه‌های حیواناتی (۲) وجود دارند که می‌توانید برای تجاوز به هر حیوان در آن‌ها، پول بپردازید. بنابراین با استفاده از بهانه‌ی “حیوانات برای هدفی به‌وجود آمده‌اند” کاملا اخلاقی خواهد بود که در یک فاحشه‌خانه‌ی حیوانات با حیوانی رابطه جنسی داشت چرا که آن حیوان با هدفی به‌وجود آمده و پرورش پیدا کرده است.

این استدلال همچنین کاملا از قبول این واقعیت که حیواناتی که ما استثمار می‌کنیم، ترجیح می‌دهند زندگی‌ بکنند و مایل‌اند که از ترس و درد خودداری کنند، طفره می‌رود. این حیوانات از منظر خودشان هیچ آگاهی‌ای از این که چرا به‌وجود آمده و پرورش پیدا کرده‌اند ندارند و میل‌شان برای زندگی، درست مشابه همان حیوانی است که بدون هیچ “هدفی” برای انسان‌ها به‌دنیا آمده است.

اگر شما با کسی راجع‌ به گیاهخواری گفت و گو می‌کنید و از این بهانه استفاده شد، از مخاطب‌تان بپرسید: «بنابراین آیا دعوای خونین سگ‌ها اخلاقی است از این جهت که به‌ هر حال این سگ‌ها هم برای هدفی پرورش داده شده‌اند؟».

▪️پانویس‌ها افزوده‌ی مترجم است و در متن اصلی نبوده.

۱٫ ممکن است فکر کنید دعوای خونین سگ‌ها،گاو‌بازی یا شکارِ حیوانات مثال‌های نامربوطی هستند و با محصولات حیوانی‌ای که هر روز می‌خورید تفاوت دارند. احتمالا با خود می‌گویید که «من هم مخالفم با چنین رفتارهایی!» اما از جنبه اخلاقی، استفاده از حیوانات برای غذا یا سرگرمی، تفاوتی ندارد چرا که همه این استفاده‌ها، باعث تحمیل رنج غیرضروری به حیوانات می‌شود و از این جهت که غیرضروری است، غیراخلاقی است. برای اطلاعات بیشتر این مطلب را بخوانید:

http://t.me/iranveg/1421

۲٫ واژه‌ای که معادل مناسبی برای  animal brothels باشد وجود ندارد! روسپی و فاحشه هر دو برای تحقیر زنانی که مشغول به تن‌فروشی هستند به‌کار می‌رود. اما وقتی انسان‌هایی که خود را اشرف مخلوقات می‌پندارند، دست به چنین خلاقیتی زده‌اند، کلمه‌ی درست نباید زنان را تحقیر کند، بلکه بایستی چنین انسان‌هایی را هدف قرار دهد.

رابطه‌ی جنسی با حیوانات در بسیاری از کشورها قانونی است برای مثال روسیه، فنلاند، رومانی، لهستان، جمهوری چک، آرژانتین، کوبا، بعضی ایالت‌های آمریکا و آلمان. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید مدخل ویکیپدیای آن را دنبال کنید:

https://goo.gl/2s2Hqi

منبع:

۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them, earthling ed, Pg 97-98

این توجیه در ظاهر شاید تا حدی مضحک باشد اما به اعتقاد من می‌تواند موجه به نظر برسد، به ویژه اگر جواب آن را ندانید. توجیه مزبور بر اساس این تفکر است که اگر ما از خوردن حیوانات دست بکشیم، همه‌شان در طبیعت رها خواهند شد و برای محیط‌زیست‌ خرابی به‌بار خواهند آورد یا اینکه سلاخی شده و بعد هم دورانداخته می‌شوند.

برای نشان دادنِ بی‌پایگی این توجیه کافی است بر این واقعیت تأکید کنیم که صنعت دامپروری مبتنی بر سیستم عرضه و تقاضا است: با خرید فراورده‌ها، عرضۀ فراورده‌های بیشتری را تقاضا می‌کنیم. دامداران حیوانات را فقط به آن اندازه که بتوانند بفروشند پرورش می‌دهند، نه بیشتر از آن. چون از لحاظ اقتصادی عملی نیست. حال، از آنجا که قرار نیست همۀ مردم دنیا یک شبه وگن شوند، بلکه این تغییر روندی تدریجی است که طی یک دورۀ طولانی رخ می‌دهد، نتیجه می‌گیریم هرچه افرادِ بیشتری به وگن شدن روی بیاورند، حیواناتِ کمتر و کمتری متناسب با میزان گسترش وگنیسم، پرورش داده خواهند شد.

با ادامۀ گسترش این جنبش، الگوی یاد شده نیز ادامه خواهد یافت و این بدان معناست که وقتی سرانجام به دنیایی ‌برسیم که وگنیسم در آن حاکم است، دامداران دیگر حیوانات را برای تولید فراورده‌های دامی پرورش نخواهند داد. در نتیجه هرگز شرایطی به وجود نخواهد آمد که میلیاردها حیوان در طبیعت رها شوند یا برای سلاخی به کشتارگاه‌ها منتقل و سپس دور انداخته شوند. حتی در مواردی بعضی از غیروگن‌ها به من گفته‌اند که وگن بودن به معنای واقعی کلمه وگن نیست چرا که باز هم میلیاردها حیوان باید کشته شوند. اما وقتی منطقِ عرضه و تقاضا را برای این توجیه به کار ببریم به راحتی می‌توان فهمید که این اظهارنظر کاملاً دور از واقعیت است.

این گفتگو اغلب تا جایی ادامه خواهد یافت که طرفِ غیروگن اظهار می‌کند در این صورت نسل این حیوانات منقرض خواهد شد. این هم در واقع استدلالی جالب است چرا که بدیهی است تعداد این حیوانات به طور تصاعدی تا جایی که منقرض شوند کاهش خواهد یافت. به این موضوع از جهات مختلفی می‌توان نگاه کرد. حیواناتی که آن‌ها را می‌خوریم یا برای تغذیۀ خود از آن‌ها بهره‌کشی می‌کنیم، در وضعیت طبیعی نیستند بلکه همگی اهلی شده‌اند، به طور گزینشی پرورش یافته‌اند یا به نحوی از انحاء دستکاری شده‌اند و این بدان معنا است که هرگز قرار نبوده به این شکل وجود داشته باشند.

گاوهای شیرده به گونه‌ای دستکاری شده‌اند که تا ده برابر بیشتر از حالت طبیعی شیر تولید کنند؛ مرغ‌های تخم‌گذار به نحوی پرورش یافته‌اند که سالانه تا ۳۰۰ تخم بگذارند (برخلاف ۱۰ تا ۲۰ تخمی که در شرایط طبیعی می‌گذارند)؛ مرغ‌های گوشتی هم طوری پرورش داده شده‌اند که با سرعتی باورنکردنی به‌طرزی غیرعادی بزرگ شوند؛ و دستکاری گوسفندها هم به صورتی بوده که بیشتر از شرایط طبیعی پشم تولید کنند و اغلب تعداد بره‌هایشان هم بیشتر از چیزی است که به‌طور معمول به دنیا می‌آورند.

به دلیل این دستکاری‌ها بسیار بعید است که هیچ کدام از این حیوانات بتوانند به خودی خود در طبیعت زنده بمانند و به همین علت نیاز دارند که انسان‌ها از آن‌ها مراقبت و نگهداری کنند. سرانجام واقعاً به جایی خواهیم رسید که باید تصمیم بگیریم آیا می‌خواهیم جمعیت‌های سالمی از این حیوانات را حفظ کنیم یا نه، یا اینکه فکر می‌کنیم از نظر اخلاقی بهتر است که این گونه‌ها دیگر وجود نداشته باشند و اکوسیستم‌هایمان را از نو با تنوع زیستیِ طبیعی‌شان پر کنیم. به علاوه، به لحاظ نظری قادر خواهیم بود بسیاری از جانوران وحشی طبیعی را بار دیگر به زیستگاه‌هایشان برگردانیم چرا که دیگر نیازی نخواهیم داشت چنین مناطق وسیعی را به دامپروری اختصاص دهیم(۱).

البته بدیهی است پناهگاه‌هایی همچنان باقی خواهند ماند که حیوانات نجات‌یافته بتوانند در آنجا زندگی کنند و همیشه افراد زیادی خواهند بود که علاقمندند وقت و پول خود را برای نگهداری از حیوانات پرورش‌یافته صرف کنند و مراقبتی را که نیاز دارند از آن‌ها به عمل بیاورند.

فکر می‌کنم توجه به این نکته هم مهم است که بسیاری از این حیوانات، بومیِ سرزمین‌هایی که به‌طور مصنوعی در آن‌ها پرورش داده می‌شوند نیستند؛ برای مثال گوسفند بومیِ امریکا نیست و نباید در آنجا باشد و متأسفانه این [گونه‌های] حیات وحشِ طبیعیِ منطقه است که با پیامدهای این مسئله مواجه می‌شود زیرا زیستگاه‌های طبیعی‌شان به منظور ایجاد زمین‌های کشاورزی و دامپروری تخریب می‌گردد. ضمنا حیوانات وحشیِ بومی اغلب برای محافظت از گله‌های دامپروران شکار شده یا کشته می‌شوند (۲).

به اعتقاد من اگر کسی موضوع انقراض را مطرح کند، باید به او یادآور شویم که دامپروری صنعتی مهمترین علت انقراض گونه‌ها است (۳) و ما هم‌اکنون در گسترده‌ترین انقراض انبوه گونه‌ها (https://t.me/iranveg/873) در ۶۵ میلیون سال گذشته قرار داریم. بنابراین اگر این افرادِ پرسشگر نگران منقرض شدن گونه‌هایند، جدا باید وگن شوند!

منبع:
۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them (https://www.earthlinged.com/ebook/), earthling ed, Pg 12-13

[تهیه کننده: سینا مومنی]

▪️پانویس‌های مجموعه وگ

۱٫ بنا بر پژوهش (https://www.theguardian.com/environment/2018/may/31/avoiding-meat-and-dairy-is-single-biggest-way-to-reduce-your-impact-on-earth) محققین دانشگاه آکسفورد، بدون گوشت و لبنیات، میزان استفاده از زمین‌های زراعی دنیا تا ۷۵% کاهش می‌یابد که برابر است با مساحتی به بزرگای ایالات متحده، چین، اتحادیه‌ی اروپا و استرالیا باهمدیگر، به‌گونه‌ای که همچنان می‌توان نیازهای تغذیه‌ای تمام مردم دنیا را تامین کرد.

۲٫ در سال ۲۰۱۶ دولت آمریکا ۲٫۷ میلیون حیوان وحشی را کشت (https://www.thedodo.com/wildlife-services-animals-killed-2016-2314386141.html) که حدودا ۱٫۶ میلیون آن‌ها بومی بودند. این یعنی حدودا ۵ حیوان در هر دقیقه. دامدارانی که گاوها و گوسفند‌هایشان را در زمین‌های عمومی به چَرا می‌برند می‌گویند که این خدمت دولت برای آن‌ها حیاتی است و بدون «رسیدن به حساب شکارچیان (https://news.nationalgeographic.com/2016/02/160212-Wildlife-Services-predator-control-livestock-trapping-hunting/)»، آن‌ها نمی‌توانند به فعالیت دام‌داری‌شان بپردازند.

۳٫ تولید دام بزرگ‌ترین عامل (https://doi.org/10.1016/j.scitotenv.2015.07.022) نابودی زیستگاه‌هاست. تولید دام به‌طور خاص در کشورهای استوایی که جایگاه بخش اعظمی از تنوع زیستی دنیاست در حال افزایش است.

استدلال «هر چیزی در حد اعتدال» را با ایده‌ی دوشنبه‌های بدون گوشت مرتبط می‌دانم چرا که هر دو از این ایده حمایت می‌کنند که کاهش مصرف محصولات حیوانی، هم باعث سلامتی می‌شود و هم اخلاقی است.

بیایید با استدلال سلامتی شروع کنیم، وقتی افراد می‌گویند «هر چیزی به‌اندازه» یا «مقدار کمی پنیر و گوشت، سالم است»، معمولا جواب می‌دهم که «اگر چیزی برای شما بد است، برای شما بد است. اهمیتی ندارد که آن را کم یا زیاد مصرف ‌کنید، و همچنان برای شما بد خواهد بود. شما می‌توانید ماهی یک سیگار بکشید و برایتان سرطان به همراه نخواهد آورد یا باعث مرگتان نخواهد شد، با اینحال همان یک سیگار هم همچنان برای شما بد است. همینطور شما می‌توانید ماهی یک‌ بار آب‌گوشت بخورید، و باعث مرگتان نخواهد شد، اما همچنان ذاتا برای شما بد خواهد بود.(۱) در ادامه می‌توانید بگویید: «نکته‌ی عالی راجع به گیاهان این است که آن‌ها تمام موادمغذی و ویتامین‌های مرتبط با محصولات حیوانی را دارند، اما از تمام جنبه‌های باورنکردنی غیرسالمِ محصولات حیوانی مثل کلسترول، چربی‌های اشباع، آنتی‌بیوتیک‌ها، هورمون‌ها و … در آن‌ها خبری نیست.»

حالا بگذارید توجه‌مان را به‌سوی دلالت‌های اخلاقی این استدلال جلب کنیم. وگنیسم تنها جنبش عدالت اجتماعی است که در آن مردم سعی می‌کنند با جا انداختن ایده‌ی به‌اندازه و در حد اعتدال خوردن و یا کاهش مقدار مصرف به‌دنبال یک پاسخ مناسب باشند. هرگز برایمان پذیرفتنی نیست که یک نژادپرست به‌سادگی از میزان نژادپرستی‌اش کم کند، یا قابل قبول نیست فردی که ضد زن است، به‌سادگی از تعداد دفعاتی که زنان را سرکوب می‌کند بکاهد. واقعیت این است که اهمیتی ندارد شخصی چقدر، کم یا زیاد، این کارها را انجام می‌دهد، چرا که همچنان قربانی‌ای وجود دارد که متاثر خواهد شد.

دلیل اینکه چرا به‌لحاظ اخلاقی توجیه‌پذیر نیست فقط تعداد محصولات حیوانی‌ای که مصرف می‌کنیم را کم کنیم، این است. حتی اگر “فقط” یک بار در هفته محصول حیوانی مصرف کنیم، قربانی‌ای وجود خواهد داشت که به شکلی منفی، به‌دلیلی غیرضروری متاثر می‌شود. درست به همین دلیل است که “به‌اندازه” مصرف کردن یا کاستن از میزان مصرف، رفتاری اخلاقی نخواهد بود، چرا که برای حیوانی که هنوز استثمار و کشته می‌شود، این کار هیچ معنایی ندارد. این ادعا که خوردن “به‌اندازه‌”ی لاشه یا محصولات حیوانی به‌لحاظ اخلاقی مسئولیت‌پذیرانه است به این ایده اعتبار می‌بخشد که استفاده از حیوانات عادی و به‌لحاظ اخلاقی پذیرفتنی است.(۲)

بگذارید این موضوع را بررسی کنیم، اکثر افرادی که ادعا می‌کنند «هر چیزی به‌اندازه‌اش خوب است و باید اعتدال را نگه داشت» به‌طور عادی صبحانه‌شان را با کره، پنیر، تخم‌مرغ یا لیوانی شیر خواهند خورد. برای نهار چنانچه غذایی خورشتی و حاوی محصولات حیوانی نخورند، به احتمال زیاد، ماست یا دوغ حتما سر سفره خواهد بود. و وعده‌ی شام هم معمولا بدون محصولات حیوانی نمی‌شود. اسنک‌هایی که در طول روز می‌خوریم و تخم‌مرغ و کره‌ای که در بیسکوییت‌ها و کیک‌ها تقریبا همیشه هست و بستنی یا شیرموزی که گهگاه خورده می‌شود را هم نباید فراموش کرد. آیا چنین رژیمی اصلا شبیه به چیزی مثل “به‌اندازه خوردن” محصولات حیوانی است!؟

به بحث اخلاقی برگردیم. حیوانات حتی چنانچه “به‌اندازه” محصولات حیوانی مصرف کنیم باز هم بدون هیچ دلیل توجیه‌پذیری کشته می‌شوند. هیچ حیوانی که کشته می‌شود، سپاسگزار شخصی که او را می‌خورد نخواهد بود از این جهت که “به‌اندازه” محصول حیوانی مصرف کرده است. در هر صورت حیوانی کشته شده و زندگی‌اش به پایان رسیده است و هیچ حدی از به‌اندازه خوردن یا کم کردن محصولات حیوانی، این واقعیت را تغییر نمی‌دهد.

اگر شما با کسی گفت‌ و گویی راجع‌به گیاهخواری دارید و مخاطب‌تان سعی می‌کند با گفتن اینکه به‌اندازه و به میزان کمی محصولات حیوانی می‌خورد، این کارش را به‌لحاظ اخلاقی توجیه کند و ادعا دارد مصرف چنین محصولاتی را کم کرده است، از او بپرسید چرا. اگر جواب داد به‌دلیل اخلاقی یا محیط زیستی این کار را کرده است، مهم است که برای این کاهش، تشویقش کنید و اما اینکار را نباید کاملا تایید کرد، درعوض اطمینان حاصل کنید برای مخاطب‌تان روشن باشد که چگونه هنوز به‌لحاظ اخلاقی این کاهش به اندازه‌ی کافی خوب و قابل پذیرش نیست. چیزی شبیه این بگویید که «این خیلی عالی است که مصرف محصولات حیوانی را به‌دلایل اخلاقی کم کرده‌ای، اما آیا به این هم فکر کرده‌ای که چطور باوجود اینکه به اندازه‌ی گذشته مصرف نداری، همچنان برای استثمار و درنهایت کشتار حیوانات، پول می‌دهی؟»

▪️پانویس‌ها افزوده‌ی مترجم است و در متن اصلی نبوده.

۱٫ به‌لحاظ پزشکی خوردن اندکی گوشت سالم‌تر است یا تماما کنار گذاشتن آن؟ مقایسه ژاپنی‌هایی که ۹۶ درصد تغذیه‌شان از منابع گیاهی بوده با گیاهخواران فرقه مسیحی اَدوِنچیست که هیچ گوشتی نمی‌خوردند، یا مقایسه بودایی‌های گیاهخوار با بودایی‌های غیر گیاهخوار، ما را به پاسخ این سوال نزدیک می‌کند:
https://goo.gl/mHZyZc
https://goo.gl/kug6oH
وجترین‌ها سالم‌تر هستند یا وگن‌ها؟ مطالعات کمی که مستقیما وجترین‌ها را با وگن‌ها مقایسه کرده‌اند، به ما می‌گویند که وگن‌ها احتمال کمتری برای ابتلا به دیابت نوع دوم، بیماری‌های قلبی و چندین نوع سرطان دارند و بیشتر عمر می‌کنند:
t.me/VEGReferences/132
https://doi.org/10.1158/1055-9965.EPI-12-1060
http://doi.org/10.2337/dc08-1886
http://doi.org/10.3390/nu6062131
۲٫ خوردن محصولات حیوانی حتی بنا بر باورهای اخلاقی کنونی خودتان غیراخلاقی است. برای اطلاعات بیشتر این متن را بخوانید:
t.me/iranveg/1421

منبع:
۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them, earthling ed, Pg 71-73 (با تغییر)

🔺«به عقیده‌ام احترام بذار!»، «گوشت خوردن انتخاب شخصی منه، عقاید خودتو بهم تحمیل نکن!». از بین تمام بهانه‌هایی که برای دفاع از خوردن محصولات حیوانی استفاده می‌شود، احتمالاً این مورد رایج‌ترین است. آیا خوردن محصولات حیوانی انتخابی شخصی است یا قضیه پیچیده‌تر از این حرف‌هاست؟

🔺این یکی بهانۀ جالبی است چون که واقعاً هم یک انتخاب است، شخص به‌گونه‌ای آگاهانه انتخاب می‌کند لاشۀ حیوانات مُرده و ترشحاتشان را بخورد، به همان شکلی که شخصی نژادپرست، آگاهانه نژادپرست‌بودن را انتخاب می‌کند یا شخصی متجاوز، آگاهانه تجاوزکردن را انتخاب می‌کند. با استفاده از این منطق کتک‌زدن سگ یا گربه‌ هم اخلاقاً مجاز خواهد بود چرا که آن هم انتخابی شخصی است. در چنین موقعیتی از آن شخص بپرسید: «اگه انتخاب شخصی یه نفر این باشه که از یه سگ سوءاستفاده کنه، اینجور کاری از نظر اخلاقی مجاز می‌شه؟».

🔺مشکل اینجاست که وقتی غیروگن‌ها از این استدلال استفاده می‌کنند، یا کاملاً فراموش کرده‌اند محصولات حیوانی‌شان از موجودی زنده به‌دست‌آمده، یا به‌حدی به حیوانات بی‌اعتنا هستند که دیگر حاضر نیستند به زندگی‌ای که غذایشان داشته فکر کنند، چون تصور می‌کنند مصرف محصولات حیوانی فقط بر خودشان اثر می‌گذارد.

🔺پس وقتی شخص وگنی می‌خواهد فردی غیروگن را مطلع کند، با این بهانه روبرو می‌شویم که «تو باید به دیدگاه بقیۀ مردم هم احترام بذاری». اما واقعاً ما وگن‌ها به نظر دیگران احترام می‌گذاریم.

🔺ما به نظر ۵۶ میلیارد حیوان خشکی‌زی که هرسال به‌قتل‌می‌رسند و نمی‌خواستند بمیرند احترام می‌گذاریم. ما به نظر گاوهای شیری و مرغ‌های تخم‌گذاری که بدنشان به لحاظ جنسی مورد سوءاستفاده و بهره‌کشی قرار می‌گیرد و برایشان هیچ ارزشی قائل‌ نمی‌شویم و با آنها مانند کالاهایی دورانداختنی رفتار می‌شود، احترام می‌گذاریم.

🔺ما به نظر ۲ تا ۲٫۷ تریلیون ماهی و حیوانات دریایی که از سکونتگاه طبیعی‌شان بیرون کشیده شده و خفه می‌شوند یا به‌خاطر فشارِ روی هم تلنبار شدن می‌میرند، احترام می‌گذاریم.

🔺ما به نظر حیواناتی که کتک خورده و شکنجه شده‌اند تا برای سرگرمی ما در سیرک شیرین‌کاری کنند و رفتاری غیرطبیعی بروز دهند، احترام می‌گذاریم.

🔺ما به نظر انسان‌هایی که آن‌ها هم قربانی سیستم‌های بهره‌کشی از حیوانات‌اند و حتی به نظر مخاطبمان، یعنی این نظر که احتمالاً می‌خواهند زندگی سالم و طولانی‌ای داشته باشند، احترام می‌گذاریم، ازطریق اهمیت کافی قائل شدن برای گفتن اینکه مصرف محصولات حیوانی خطر مبتلا شدنشان را به سرطان، دیابت، سکته، زوال عقل، بیماری قلبی و تمام دیگر بیماری‌هایی که مثل طاعون به جان جامعه‌مان افتاده‌اند، بسیار افزایش می‌دهد.

🔺پس وقتی افرادی چنین معترضانه می‌گویند به نظرات دیگران احترام بگذاریم، سؤال این است که به‌جز دیدگاه خودشان، آیا دیدگاه‌های دیگر را هم به‌حساب‌می‌آورند؟

🔺وقتی اعلام می‌کنند خوردن محصولات حیوانی انتخاب شخصی آن‌هاست، پس تکلیف انتخاب شخصی تمام آن موجودات دیگر، چه انسان و چه غیرانسان، که زندگی‌شان حقیر و بی‌معنی دانسته می‌شود تا مردم بتوانند با مصرف محصولاتی که از مرگ و ترس آن‌ها تهیه شده‌ بدن خود را مسموم کنند، چه می‌شود؟

🔺اخلاقاً مجاز نیست که قتلی انجام شود صرفاً به این دلیل که قاتل شخصاً تصمیم گرفته مرتکب قتل شود. اخلاقاً مجاز نیست که تجاوز صورت گیرد صرفاً به این دلیل که فردِ متجاوز شخصاً تصمیم گرفته تا تجاوز کند. کتک زدن سگ اخلاقاً مجاز نیست صرفاً به این دلیل که فردِ بدرفتار، شخصاً تصمیم گرفته سگ را بزند و پرداخت پول برای بهره‌کشی و کُشتن حیوانات اخلاقاً مجاز نیست صرفاً به این دلیل که فردی غیروگن، شخصاً انتخاب کرده که برای بهره‌کشی و کشتن حیوانات پول بدهد.

🔺وقتی کسی از استدلال «انتخاب شخصی» استفاده می‌کند، به‌سادگی از او بپرسید «پس انتخاب شخصی حیوونی که می‌خواسته زندگی کنه چی؟ انتخاب اون رو هم در نظر گرفتی؟».

[تهیه‌کننده: سینا مومنی]

منبع:

۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them (https://earthlinged.org/ebook/), Earthling Ed, pp. 9-12.

موارد فراوانی پیش آمده و می‌آید که یک شخص، گرچه حقوقی دارد، اما نمی‌تواند حقوق دیگران را رعایت کند. نمونه‌ی بارزش کودکان و نوجوانان‌اند… و نیز آدم‌هایی که مخشان عیب دارد یا به‌کلی دیوانه‌اند. آدم عاقل نمی‌گوید که چون بچه و یا دیوانه از روی نادانی حقوق مرا رعایت نمی‌کند، پس من حق دارم که حقوقش را رعایت نکنم! درست برعکس، مایی که خودمان را بالغ و عاقل می‌دانیم، برای خودمان وظیفه قائل می‌شویم که حقوق این‌گونه اشخاص را هرچه بهتر رعایت کنیم، گرچه نمی‌توانیم ایشان را موظف کنیم که حقوق ما را به‌خوبی رعایت کنند.

آنچه در مورد کودکان و دیگر انسان‌های نابالغ و یا ناعاقل صدق می‌کند، بی‌کم‌وکاست در مورد همه‌ی دیگر حیوانات نیز صدق می‌کند… چراکه به‌خوبی می‌دانیم که حیوان‌های ناانسان، درست به‌همین دلیل که انسان نیستند، هیچ وظیفه ندارند که حقوق ما را رعایت کنند! یکی از مهمترین اصول فلسفه‌ی اخلاق همین است: اینکه دیگری حقوق ما را رعایت نکند به ما حق نمی‌دهد که حقوقش را رعایت نکنیم.

برشی از مقاله‌ی «آشنایی با فلسفه‌ی حقوق حیوانات (https://www.academia.edu/12965814/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C_%D8%A8%D8%A7_%D9%81%D9%84%D8%B3%D9%81%D9%87_%DB%8C_%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82_%D8%AD%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%D8%AA)» نوشته‌ی پروفسور تام ریگان، ترجمه‌ی مهرداد مهربان.

📍مخالفان گیاه‌خواری، اغلب با استفاده از مغلطهٔ «طبیعت‌گرایی» گیاه‌خواری را رد می‌کنند، اما آیا هرچیزی که طبیعی‌ست ضرورتاً خوب و هرآنچه غیرطبیعی‌ست ضرورتاً بد است؟

📍فیلسوف اخلاق، جورج ادوارد مور در این‌ مورد هشدار می‌دهد. از نظر وی برابر نهادن امر خیر با امر طبیعی مغالطه‌‌ای دربردارد. چه بسا چیزهایی طبیعی که مسلماً خوب نیستند (مثل فلج اطفال یا نابینایی مادرزادی) و چه بسا چیزهای ناطبیعی که خوب‌اند (مثل واکسن، عینک طبی و…). پس نباید از طبیعی بودن، خوب بودن را نتیجه بگيريم.

نمونهٔ عمده‌تر مغلطهٔ طبیعی بودن را می‌توان در نتيجه گرفتن آنچه که باید باشد از آنچه که هست مشاهده کرد. به این موارد توجه کنید: در بسیاری از فرهنگ‌ها، زنان در مقایسه با مردان وقت بیشتری را صرف نگهداری و مراقبت از کودکان می‌کنند (تفاوت جنسیتی که از اجداد نخستیِ ما به ارث رسیده است)، مردان خشن‌تر از زنان هستند (درست مانند نخستی‌ها)، و چندهمسری رایج‌تر از تک‌همسری است (چنان که در دنیای حیوانات نیز). از این مقدمات نمی‌توانیم نتیجه بگیریم که زنان باید سراسر وقتشان را صرف فرزند‌داری کنند و مردان در میخانه‌ها به عیش، روزگار بگذرانند؛ از این مقدمات نمی‌توان حکم کرد که چون مردان تستسترون دارند، جامعه باید خشونت آن‌ها را تحمل کند، و نیز نمی‌توان نتیجه گرفت که چون چندهمسری سابقهٔ طبیعی دارد، زنان باید مشتاق و مدافع هر نوع بی‌قیدیِ جنسی شوهران باشند، فقط به صِرف اینکه ژن مردان چنین است و طبیعتشان چنین تمایلی دارد. خلاصه این که اصول توصیفی‌ای که در سرشت و طبیعت انسان کشف می‌شود، لزوماً نباید رابطه‌ای علّی و معلولی با اصل تجویزی حیات اجتماعی داشته باشد. وضع چنین رابطه‌ای نمونهٔ همان مغلطه است.

📍پس اگر شخصی همه‌چیزخوار، در دفاع از عادات تغذیه‌ایِ خودش و در رد گیاه‌خواری، بگوید همه‌چیزخواری طبیعی است و به همین دلیل ایرادی در آن نیست دچار این مغلطه شده است.

📍نکتهٔ قابل‌توجه دیگر این است که حتی گیاه‌خواران (و خام‌گیاه‌خواران) هم مکرراً از این مغلطهٔ طبیعت‌گرایی استفاده می‌کنند! گزاره‌هایی مثل این که «انسان ذاتاً گیاه‌خوار است و اجداد ما گیاه‌خوار بوده‌اند»، فارغ از درست یا غلط بودن آن، لزوماً ما را به این نتیجه که «پس بایستی گیاه‌خواری کنیم» نمی‌رساند. انتخاب‌های اخلاقی انسانِ قرن بیست‌ویکم متناسب با شرایط و توانایی‌های فعلی‌اش باید باشد؛ اجداد ما ضرورتاً الگوهای اخلاقی خوبی نیستند.

#

* این مطلب با بهره‌گیری از کتاب «ذهن اخلاقی؛ چگونه طبیعت فهم خوب و بد را پدید می‌آورد»، نوشتهٔ مارک هاوزر و با ترجمهٔ محمد فرخی یکتا، چاپ نشر هرمس نوشته شده است (با اندکی تصرف و تلخیص).

در گفتگوهایمان راجع‌به وگنیسم، پیش‌فرضی رایج -و اغلب وارسی‌نشده- وجود دارد؛ اینکه وگنیسم امری انتخابی است. این به سادگی بدین معنی نیست که چون قانون این انتخاب‌ها را ممنوع نکرده، می‌توانیم تصمیم بگیریم حیوانات را بخوریم یا نخوریم، آن‌ها را بپوشیم یا نپوشیم و یا از فرآورده‌های حیوانی استفاده کنیم یا نه، بلکه این معنی را می‌دهد که ما هیچ تکلیف اخلاقی‌ای برای وگن شدن نداریم. وگنیسم مثل فیلم‌هایی است که انتخاب می‌کنیم ببینیم یا اثر هنری و موسیقی‌ای که از آن لذت می‌بریم. به‌واقع این معنی را می‌دهد که از نظر اخلاقی هیچ درست و نادرستی برای وگن شدن وجود ندارد.

می‌خواهیم با این نظر مخالفت کرده و پافشاری کنیم که در رابطه با این امر یک درست و نادرست اخلاقی وجود دارد و اینکه در واقع شما برای وگن شدن تکلیفی اخلاقی دارید. اما می‌خواهیم به شما نشان دهیم که به‌واقع خودتان هم با ما موافقید.

هر روز، داستان‌هایی درباره‌ی اینکه چگونه شخصی بدون هیچ دلیل قابل‌قبولی کاری وحشتناک با حیوانی انجام داده وجود دارد. این داستان‌ها معمولا درباره‌ی سگ و گربه‌هاست ولی اغلب شامل حیوانات دیگر هم می‌شود. فکر نمی‌کنیم بحث‌انگیز باشد که بگوییم خِرد عرفی ما درباره‌ی حیوانات این است که آن‌ها کمتر از انسان‌ها اهمیت دارند و از نظر اخلاقی پذیرفتنی است که خودمان را به آن‌ها ترجیح دهیم، البته فقط در موقعیت‌هایی که اجبار یا ضرورتی در کار باشد. اغلبِ ما فکر می‌کنیم این گفته که از منظر اخلاقی تحمیل رنج و مرگِ غیرضروری نادرست است، اصلا بحث‌انگیز نیست. فکر نمی‌کنیم این امری انتخابی است؛ تصور می‌کنیم تکلیفی اخلاقی است.

و اینکه ضرورت در این چارچوب چه معنایی می‌دهد هم اصلا بحث‌انگیز نیست. همه‌ی ما موافقیم که تحمیل رنج و مرگ به حیوانات به این دلیل که انجام آن برای ما لذت می‌آفریند، سرگرم‌مان می‌کند یا زحمت کمتری دارد نادرست است. چرا ۸۴ درصد مردمِ بریتانیا مخالف شکار روباه‌اند؟ ساده است. آن‌ها بر این عقیده‌اند که لذت و تفریحِ شکارچیان، توجیه‌گر تحمیل رنجی هولناک و مرگی خشن به روباه‌ها نیست. آن‌ها فکر نمی‌کنند که شکارچیان باید حق انتخاب شکار روباه را داشته باشند. اینجا درست و نادرستی اخلاقی وجود دارد و آن‌ها شکار روباه را از نظر اخلاقی نادرست می‌شمارند.

ما حیوانات را برای اهداف گوناگونی استفاده می‌کنیم ولی قابل‌توجه‌ترین استفاده‌ی ما از حیوانات به‌لحاظ تعداد، برای غذا است. تخمین زده می‌شود که سالانه حدود ۶۰ میلیارد حیوانِ خشکی‌زی و یک تریلیون حیوانِ آب‌زی را می‌کشیم و می‌خوریم. حتی حیوانات پرورش‌یافته و سلاخی شده به انسانی‌ترین شکل ممکن (حالا هر معنایی که می‌دهد) هم درد و پریشانی چشمگیری در طول زندگی‌ و به‌هنگام مرگشان تجربه می‌کنند. نصب دوربین‌های مداربسته در کشتارگاه‌ها هیچ تاثیری روی آن نخواهد داشت. قطعا باید قادر به توجیه رنج تحمیلی به حیواناتی که می‌خوریم، باشیم. می‌بایست دلیلی ارائه دهیم که به‌طور موجهی نوعی ضرورت یا اجبار را دربرگیرد.

مسئله این است که نمی‌توانیم چنین کاری انجام دهیم.

برای دستیابی به سلامتِ بهینه، هیچ نیازی به مصرف فرآورده‌های حیوانی نداریم. مسئولان هدایت‌گرِ دولتی و سازمان‌های متخصص در سرتاسر دنیا پذیرفته‌اند (https://t.me/VEGReferences/139) که می‌توانیم بدون مصرف گوشت، لبنیات و تخم‌مرغ کاملا سالم زندگی کنیم. درواقع شمار فزاینده‌ای از متخصصین جریان اصلی سلامتی می‌گویند فرآورده‌های حیوانی، برای سلامت انسان مضرند و بسیاری از بیماری‌ها (https://talksat.withgoogle.com/talk/how-not-to-die) با رژیم‌های غذایی حاوی پروتئین و چربی حیوانی‌مان پیوند داده شده‌اند. و دیگر هیچ شکی باقی نمانده که دامپروری صنعتی (https://t.me/sahatzist/4302) یک فاجعه‌ی مطلق و آشکار محیط‌زیستی‌ است.

پس بهترین توجیه‌مان برای تحمیل رنج و مرگ به حیواناتی که می‌خوریم، چیست؟ لذت چشایی. تفریح. همین و بس. آن‌وقت این موضوع با لذت و تفریح شکارچیان روباه چه فرقی دارد؟

حالا شاید دارید به این فکر می‌کنید قطعا تفاوتی بین شما و آن‌هایی که کارهایی مثل شکار روباه انجام می‌دهند وجود دارد، آن‌ها مستقیما در این فرآیند شرکت می‌کنند و شما فقط فرآورده‌های حیوانی را در فروشگاه می‌خرید. این امر ممکن است نمایانگر تفاوتی روان‌شناختی باشد، اما هیچ تفاوت اخلاقی‌ای بین شخصی که می‌کُشد و شخصی که به دیگری پول می‌پردازد تا بکشد وجود ندارد. قانون به وضوح در این زمینه می‌گوید شخصی که ماشه را می‌چکاند و شخصی که برای چکاندن ماشه پول می‌پردازد، هردو مجرم به قتل‌اند.

ممکن است همچنین به این فکر افتاده باشید که: «اما اگه تو یه جزیره‌ی دورافتاده تا سرحد مرگ گرسنه باشم چی؟». پاسخ کوتاه این است: شما در چنین جزیره‌ای نیستید، تابه‌حال هرگز نبوده‌اید و احتمال بسیار اندکی هم دارد که درآینده گذارتان به چنین جایی بیفتد. اما حتی اگر در چنین جایی باشید هم، دیگر رُکن اجبار و ضرورت حاضر خواهد بود که کشتن حیوان توسط شما را از نظر اخلاقی توجیه‌پذیر می‌کند. هیچ‌کدام از افرادی که این مطلب را می‌خوانند تجربه‌ی چنین اجبار و ضرورتی ندارند تا انتخاب‌های اخلاقی‌شان را از این چارچوب مستثنی کند.

واضح است که ما به‌عنوان یک جامعه و به شکل انفرادی، با موضوعِ اجبار اخلاقی‌مان در قبال حیواناتِ غیرانسان در کشمکشیم (https://t.me/iranveg/526). اما یک چیز در این میان مشخص و روشن است، حتی اگر در همین خِرد متعارفان که بسیار نیز انسان‌محورانه است باقی بمانیم و به‌خود جرات صحبت از نظریه حقوق حیوانات (https://t.me/iranveg/1643) را هم ندهیم، در اینجا درست و نادرستی اخلاقی وجود دارد. پیروی از اصول وگنیسم در رژیم غذایی‌مان واضح‌ترین نتیجه و موضع‌گیری‌ از چیزهایی است که همه‌مان می‌گوییم به آن‌ها باور داریم. و هنگامی که از خوردن حیوانات دست بکشیم، واضح می‌شود چرا نباید در هیچ چارچوب دیگری –برای پوشاک، سرگرمی و غیره– نیز از آن‌ها بهره‌کشی کنیم.

گری ال. فرانسیون

🖇 منبع:
https://goo.gl/kPj7bc

این بهانه که شبیه استدلال زنجیره‌ی غذایی است، ناشی از این باور است که استفاده ما از حیوانات به‌لحاظ اخلاقی توجیه‌پذیر است چرا که این کار بخشی از نظمی طبیعی است و درنتیجه، ما فقط مسئولیت‌مان به‌عنوان یک گونه‌ی جانوری داخل قلمرو حیوانات را برآورده می‌کنیم.

ادعای اینکه خوردن حیوانات چرخه‌ی زندگیست تناقض است چرا که صنعت دامپروری یک چرخه‌ی مداوم شکنجه و مرگ غیرضروری است. زندگی دقیقا عکس چیزی است که صنعت دامپروری خوانده می‌شود.

تنها دو لحظه‌ای از زندگی که قطعی‌اند تولد و مرگمان است، تمام چیزی که چرخه‌ی زندگی به ‌آن اشاره دارد همین است، هر چیزی که به‌دنیا آمده است مسلما باید چرخه‌ی کامل را گذرانده و به نقطه‌ی اول بازگردد. آنچه که بین این دو رویداد اتفاق می‌افتد متغیر است و هیچ ارتباطی با چرخه‌ی زندگی‌ای از پیش مقرر شده ندارد.

مفهوم چرخه‌ی زندگی به‌وسیله‌ی غیر وگن‌هایی استفاده می‌شود که اصرار دارند ادعا کنند انسان‌ها، به دلیل نظم طبیعیِ از پیش مقرر شده‌ای خارج از کنترل‌ ما، حق کشتن حیوانات را دارند. در واقع آن‌ها استدلال می‌کنند فقط به این دلیل که هرچیزی که زندگی می‌کند باید بمیرد، پس برای گرفتن عمدی جان [حیوانات]، به‌لحاظ اخلاقی توجیه داریم.

به‌لحاظ نظری این یعنی ما برای گرفتن هر جانی که می‌خواهیم، به هر شکلی که برمی‌گزینیم، [از نظر اخلاقی] موجه‌ایم، چرا که بالاخره این چرخه‌ی زندگی است. می‌توانم بدون اینکه هیچ نیازی باشد، سگی را به قتل برسانم، می‌توانم بدون اینکه هیچ نیازی باشد، گربه‌ای را به قتل برسانم یا در واقع به آن دلیل، می‌توانم بدون اینکه هیچ نیازی باشد هر حیوانی را به قتل برسانم. با استفاده از منطق پشت استدلال چرخه‌ی زندگی، شما همچنین برای قتل یک انسان هم، به‌لحاظ اخلاقی معاف خواهید شد.

اگر کسی که با شما صحبت می‌کند استدلال چرخه‌ی زندگی را پیش کشید، از او بپرسید «مبنی بر این منطق که ما به‌لحاظ اخلاقی برای کشتار حیوانات موجه‌ایم از آنجا که در هر صورت تمام اشکال حیات می‌میرند، پس بنابراین آیا قابل پذیرش خواهد بود که من گلوی سگی را ببرم؟»

این نیز جالب توجه است که چگونه استدلال چرخه زندگی فقط برای مایی که حیواناتِ غیر انسان را می‎کشیم به‌کار بسته می‌شود، این [استدلال] همچنین به شرایطی که انسان‌ها دیگر انسان‌ها را می‌کشند، یا البته به هنگامی که حیواناتِ غیر انسان، انسان‌ها را می‌کشند، انتقال نمی‌یابد. وقتی خبر کشته شدن یک انسان، توسط کوسه یا کروکودیلی را می‌شنویم، پا روی پا نینداخته و نمی‌گوییم «بله خُب، چرخه زندگی همینه. چیزی که یه روزی به‌دنیا اومده، یه روزی هم باید بمیره!». نه، ما خشمگین می‌شویم و شکارچیان یا صیادانی راهی می‌کنیم تا در عملی انتقام‌جویانه، حیوان را بکشند، چرا که می‌ترسیم حیوانات به کشتن افراد ادامه دهند.

اگر انسانی، انسان دیگری را به قتل برساند، بازداشت و مجازاتش می‌کنیم و به زندان می‌فرستیمش. با این وجود، اگر منطقِ این بهانه را تصدیق کنیم، پس قتل، جنایت یا جرمی قابل مجازات نخواهد بود چرا که مرگ امری ناگزیر است و دقیقا به همین دلیل، قابل‌قبول است که جان هرکسی را مایلیم، بگیریم.

چنانچه کشتن غیرضروری حیوانات به‌دلیل چرخه زندگی توجیه‌شدنی است، پس به این معناست که قتل غیرضروریِ هر حیوانی توجیه‌شدنی است، نه فقط آن‌ حیواناتی که ما به راحتی می‌خواهیم این منطق شامل حالشان شود.

علاوه براین، اگر پایه استدلال مبنی بر چیزی است که طبیعی درنظر گرفته می‌شود، همچنان این امر توجیهی برای اینکه چطور حیوانات را بزرگ می‌کنیم، پرورش می‌دهیم، استثمار می‌کنیم و می‌کشیم ارایه نمی‌کند چرا که سیستم‌هایی ایجاد کرده‌ایم که نمی‌توانند بیشتر از این از طبیعت به‌دور باشند.

آبستن کردن اجباری گاوها برای خوردن شیری که برای تغذیه فرزاندانشان طراحی شده است، طبیعی است؟ این عمل ناقض طبیعت است. پرورش حیوانات در قفس‌ها و سپس با گاز خفه کردنشان، یا از مقعد شوک الکتریکی به آن‌ها وارد کردن به این منظور که بتوانیم پوستشان را بپوشیم، چگونه طبیعی درنظر گرفته می‌شود؟ ریختن لوازم آرایشی و بهداشتی در چشم حیوانات و سوزاندن پوستشان با مواد خورنده، چگونه می‌تواند به‌لحاظ اخلاقی از طریق ایده‌ی چرخه زندگی توجیه شود؟

تمام این‌ها هر تصوری از چرخه زندگی را زیر پا می‌گذارند، چرا که استدلال چرخه زندگی ادعا دارد کاری که می‌کنیم ذاتا در پیوند با طبیعت است اما در واقعیت، آنچه انجام می‌دهیم نمی‌تواند از طبیعت دورتر از آنچه هست باشد.

اگر به این موضوع این را هم اضافه کنیم که ۱۵ مورد از ۱۶ عامل اصلی کشنده، ناشی از خوردن محصولات حیوانی است [یا با آن‌ها تشدید می‌شود] واضح خواهد شد که این رفتار نه‌فقط برای حیوانات چرخه مرگ است، بلکه برای ما نیز قضیه از همین قرار است. (https://goo.gl/ASaR6h)

منبع:

۳۰ non-vegan excuses & how to respond to them, earthling ed, Pg 93-96